benim adım gökçe

bir süredir sallanan alt ön dişlerimden biri, bu sabah krep yerken düştü. biraz afalladım doğrusu; çünkü ne zamandır dişimin çekilme anında göstereceğim cesaretin hayallerini kuruyordum, böyle krebimden bir ısırık alıp daha ben bir şey anlamadan “anne bunun içinde ne var böylee?” diyerek  ağzımdakini tabağa çıkarınca,  annem de onun diş olduğunu söyleyince, cesur yürek hayallerini haybeye  kurduğumu anladım.

neyse, annem bunun büyümenin bir emaresi olduğunu söyleyip beni tebrik etti. dişimi yastığımın altına koyup diş perisinden “oyuncak” ya da “kamera” istedim. annem “hmm, belki de kitap getirir, sen kitapları çok seviyorsun ya” deyince  (anladınız di mi, kitap almışlar beni hazırlıyor güya), “evet, belki bende olmayan bir kitap olur” dedim gönlü hoş olsun diye  (ne yapalım, idare etmek lazım bazen bu büyükleri.).

sonra mutfakta kahvaltımıza devam ederken “diş perisi diye bir şey yok değil mi?” diye sordum anneme. “yok!” dedi. aslında ben de okul arkadaşım zeynep’e hediyesini diş perisi değil, ablası ya da anne babasının verdiğini tahmin ediyordum zaten.